Hallo Lieve mensen,

Ik ben Ilse, 52 jaar, ondernemer, en volop in mijn perimenopauze.
Al meer dan 10 jaar werk ik als professioneel mental coach. 

Ik ben een zelfbewuste, sterke en positieve vrouw en toch... viel ik vorig jaar als een bruistablet uit elkaar.

..Het begon allemaal

op 28 juli 2023, toen we te horen kregen dat mijn vader verdacht was overleden.
De shock was zo overweldigend en onvatbaar en dit werd het begin van een extreem heftige, abnormale en ronduit waanzinnige periode.

Mijn lichaam schakelde onmiddellijk over op overlevingsmodus alsof het geen andere keuze had.
(Het moordonderzoek is nog steeds lopende)

Aanhoudende stress en extra pijnlijke ervaringen kwamen ongevraagd op mijn pad. Maar ik bleef maar doorgaan.
Ik wilde niet dat iemand zag in welke "staat" ik werkelijk verkeerde. Ik leefde in chronische pijn en extreme vermoeidheid en sleepte me dag na dag voort alsof ik mezelf door nat beton trok.

De buitenwereld zag vooral mijn gewichtstoename en hoe ik, uiterlijk dan toch, mezelf langzaam aan het verliezen was. Toch bleef ik lachen. Ik was dankbaar voor de liefde om me heen en mijn werk hield me net overeind. Zo kon ik tenminste nog 'normaal functioneren' in de ogen van anderen.

Maar zodra de deur achter me dichtviel, stond daar mijn realiteit te wachten: mijn "ziektebedje" met daarnaast het "zorgen-karretje"  Ik voelde me een patiënt van mezelf. Ik was uitgeput tot op mijn bot.

In 2024 bezocht ik 23 keer het ziekenhuis. Daarbovenop nog talloze afspraken bij de huisarts, kinesist, acupuncturist... Ik kan je beter vertellen wat niet als pijn aanvoelde maar dan ben ik heel snel uitgepraat.
Mijn lichamelijke klachten namen toe en mijn BMI schoot de hoogte in.

En dan die hormonen…
Ze joegen door mijn lijf als een wilde storm. Stemmingswisselingen, pijnlijke en onvoorspelbare bloedingen, mijn lichaam was compleet ontregeld.

In september 2024 zat ik bij de obesitas-professor van UZ Leuven. Ik toonde hem een foto van wie ik ooit was: de levendige, energieke vrouw met dromen en doelen.
Hij keek, schoof de foto terug en zei: "Ilse, je moet leren leven met je lichaam dat je nu hebt"
Ik huilde die dag onafgebroken.  Niet omdat ik die realiteit niet aankon, maar omdat ik me niet gehoord en geholpen voelde. Ik was toen 103,8 kg.

Het obesitas-traject bleek een klucht. Lange wachttijden en weinig menselijkheid.
Ik voelde dat als ik nu niets ondernam, het helemaal fout zou aflopen.

Ondanks de liefde van mijn gezin en mijn omgeving, voelde ik me eenzaam. Ik kreeg zoveel liefde maar ik hield niet van mezelf! Elke keer als ik in de spiegel keek, voelde ik afkeer en ik geraakte onbewust in een vicieuze cirkel.

Wat begon als een fysieke alarmbel, dreef me richting een diepe, donkere mentale crash.
Ik schaamde me zo dat ik nauwelijks nog buitenkwam. Naar evenementen gaan durfde ik niet, uit angst voor wat mensen zouden denken van "hoe ik erbij liep"

Kortom: ik stond op het randje van totale instorting.

..Momentum

Het keerpunt waarop ik zei: "Nu is het genoeg. Ik luister niet langer naar de dokters die me mij willen  beperken. Ik kies ervoor om in mezelf te geloven. Ik weet dat ik dit kan!

Die dag, in de spiegel.. Ik keek en voelde: dit stopt hier! Niet morgen! Niet na de volgende afspraak! Nu!
Dat was mijn Momentum.. het moment waarop alles veranderde.

Wat ik daarna deed, deed ik heel bewust. Ik ontwikkelde een systeem: simpel, doeltreffend en diep transformerend. Ik wilde "the product of the product" zijn. Ik noem het mijn 5 M-plan. Geen zweverigheid, geen "quick fixes" maar vijf krachtige sleutels die letterlijk de deur van mijn "nieuwe ik" opende.